Δεν είναι ώρες ανέμελες. Η ζωή μας έχει αλλάξει.
Ζούμε την πιο δύσκολη δοκιμασία μετά τον πόλεμο. Δίνουμε μάχες με έναν αόρατο εχθρό, που έχει κάνει παγκόσμια εισβολή. Χρειάζεται να αντέξουμε πρώτα απ’ όλα ψυχικά, με σθένος. Να υποστούμε ευλαβικά τα μέτρα, να βάλουμε στην μπάντα συνήθειες, διασκέδαση, συναναστροφές. Χρειάζεται να πολεμήσουμε συλλογικά. Να ζήσουμε μέσα, οι τελετές οι γιορτές να περιμένουν τον άλλο χρόνο.
Κυρίως χρειάζεται να μη διχαστούμε να μη χωριστούμε. Ζούμε σπίτι, αλλά από αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση, όχι από αδιαφορία ή αντικοινωνικότητα.
Δεν θα γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο. Όπως δεν έγινε παρέλαση για την28η Οκτωβρίου, για την 25η Μαρτίου. Όπως δεν έγινε περιφορά Επιταφίου, δεν έγινε Ανάσταση, δεν γιορτάσθηκε Πάσχα. Σε όλες αυτές τις εθνικές ή καθολικές στιγμές γιορτής κάναμε πίσω.
Έτσι και τώρα, με την ίδια ευλάβεια, με την ίδια πειθαρχία, με την ίδια ευθύνη. Είναι μέτρο προστασίας στην πιο δραματική στιγμή της πανδημίας. Είναι πράξη δικαιοσύνης, ίσης μεταχείρισης και συνέπειας στη στάση έναντι των άλλων εορτών.
Δεν θα υπάρξουν εξαιρέσεις, κανείς δεν έχει περισσότερα δικαιώματα από κάθε πολίτη που δεν έκανε Πάσχα ή 25η Μαρτίου.
Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις, όταν τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται.
Δεν είναι ώρα για παραστάσεις με μικροκομματικά οφέλη, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές.
Δυστυχώς οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια.
Απαγορεύεται φέτος η πορεία, η Αστυνομία θα εφαρμόσει τον νόμο απαρέγκλιτα παντού.
Απευθύνω έκκληση σε όλους: κόμματα, συλλογικότητες, πολίτες.
Δεν απειλούνται δικαιώματα, δεν υπάρχουν σχέδια κατά της ελεύθερης έκφρασης και της Δημοκρατίας. Ζητάμε αλληλεγγύη, ευθύνη, νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο, προστασία για τον διπλανό.
Να ζήσουμε φέτος για να γιορτάσουμε του χρόνου.
